Расказ од збирката „(Со)шиени раскази“ на Оливера Ќорвезироска.

Еј, а-бе, ти пишуваш раскази по нарачка!? – ја прашува Ѕвездан, а Таа мигум одговара со:
– Обожавам така да пишувам, бе! – и се смее.
Тој, како стар и искусен волк, не е сигурен дали тоа брзо „обожавам така да пишувам“ е „да“ или пцовка, зашто долго се познаваат и совршено му е јасно дека Таа со смеа реагира на мошне широк спектар прашања,.. ама се прави дека добил „да“ и ноншалантно продолжува:
– Сакам да напишеш расказ за баба ѝ на Ема.
– Аман, бе, жена ти има баба? На наши години немаме ни родители, а Ема имала баба! – вели Таа и пак се смее.
– Не заебавај, умре минатата недела на 99 години и стварно заслужува…
– Каква коинциденција! – му упаѓа Таа сред реченица. – Баш сабајле ја видов Ема на гробишта, ѝ мавнав од колата, ама или не ме виде или не ме препозна…
– А што си правела па ти денес на гробишта?
Таа една секунда се премислува дали да му каже дека денес е Архангел Михаил, именден на нејзиниот покоен свекор, ама сепак решава да одговори посоодветно за нивната релација:
– Онака, бе, туристички. Да испитам како е во Бутел.
Ѕвездан веќе наполно сигурен дека нарачката за расказ е можна, продолжува сѐ посигурно да ја фрла јадицата во нејзините раскажувачки води.
– Баба ѝ на Ема беше многу интересна жена која мене многу ми беше досадна… („Одлична дефиниција за лик!“ си помислува Таа, загризувајќи ја мамката, дури миговно идентификувајќи се со бабата, зашто и за неа многумина велеа дека е интересна жена, ама еден Специјален Човек во последно време постојано ѝ докажуваше дека, всушност, е досадна…) и секогаш кога ќе отидев да ја видам, веднаш ми отекуваше заб – замавнуваше ли замавнуваше стариот волк со јадицата…
(„’Баба ѝ на Ема’ не е добар наслов… подобро е ‘Баба ѝ на Емилија’, некако поторжествено е, а и дополнително комуницира со романот ‘Мојата роднина Емилија’ од Влада Урошевиќ“, си размислуваше Таа, додека Ѕвездан продолжуваше да лови таму каде што веќе беше уловено.)
– Еј, тука си, ма, ме слушаш?
(„Па и на жена му, всушност, вистинското име ѝ е Емилија, баш си пасува…“)
– Тука сум, де – му вели Таа и се смее. – Кој може тебе да не те слуша со максимално внимание!
– Не ме заебавај, ај дојди на пиво кај „Рори“, сѐ ќе ти раскажам!
– Не пијам алкохол – му одговара Таа рутински како којзнае колку пати дотогаш, само за да го натера барем во реченица да го замени зборот „пиво“ со „кафе“ или со кој било друг збор!
– Добро, де, пиј кафе! – брзо ја прифаќа играта Ѕвездан.
– Не, не, не можам сега, знаеш дека не излегувам сабота и недела…
– Што, бе! – ѝ стапнува тој во реченицата со тешките скорни на својата симпатична зајадливост. – Не те пуштаат да излезеш со мене?
– Да, бе, ме држат врзана дома сабота и недела, за да готвам и да чистам, не знаеш? Ама ме пуштаат на работа, така што од понеделник кај 12 можеме да се видиме на пауза.
Ѕвездан подмуцнува малку, не му се допаѓа ниедно пивско одлагање на светов и на веков, макар било и со конкретни причини и на штета единствено на баба ѝ на Ема, ама знае дека е бесмислено да настојува, затоа помирливо вели:
– Кажи точно кој ден, знаеш дека дотогаш ќе ми изветрее филингот, ама ај… Нека ти биде!
– Среда во 12 во „Тренд“, може?
– А бре кај „Рори“, шминкерко низаедна, што си запнала со тој „Тренд“, па „Тренд“! – ѝ подвикнува Ѕвездан, глумејќи дека е лут. – И знаеш – додава, оти сега веќе не може ни да престане – бабата стварно заслужува вистински расказ… Кога ми јави Ема дека починала, не можев да верувам! Се навикнав дека ќе живее вечно! Мажот ѝ умре 1980, а ќерка ѝ, мајката на Ема, 2001 година… Слушај го ова, еј, скрши колк пред некоја години, на нејзини над 95. Ѝ ставија ганц нов и не ѝ чуеше… („Овој сам си го пишува расказот“, си помисли Таа.) Инаку, умре сосем тивко, без болест, без бутур!
– Ѕвеки, па сам напиши си го расказот, бе! Види што убаво ти оди!
– Не ме заебавај, новинар сум јас… Чуј го ова сега!.. Еј, колку ми е криво што не ја снимив на диктафон, па да ѝ ги слушнеше и интонацијата и бојата на гласот… Ептен секси ѝ беше гласот! („Сешто!“, си помисли Таа. „Каков ли глас може да звучи секси? Тоа му е обичен еуфемизам, зашто веројатно немала ништо друго секси на себе, кутрата“, си се поднасмеа Таа, по малку тажно, помислувајќи си на нешто скришно.) Директна рода му беше на Арсениј Јовков, а преку мажот ѝ и на Војдан Чернодрински… („Новинарска работа!“, си рече Таа, оти такви работи ама ич не ја интересираа.)
– А Александар Македонски што ѝ паѓаше? – му ја прифати приказната и ја сврти на шега само да не ја повлече во некои густи, општествено-историски шуми.
– Него го знаеше само од фотографии, зашто имала две-три години кога умрел – шеретски се насменува Ѕвездан и си продолжува со својата бескрајна приказна. („Оф, пак ќе ми зборува в среда дека не знае зошто плаќа толкави сметки за телефон, а никогаш не зборува долго!“, си помисли Таа.) – Фурнаџика од Дебар, еј! Чувале некој италијански војник за време на војната…
– Е сега, ја претера, џанам! – го прекина Таа. – Знаеш колку одлични романи има за чување војници во визби, во срца? Еве, и кај Георги Господинов во „Физика на тагата“ го има тоа, а во романот на Уве Тим, тоа е напишано така што никој друг да не помисли да пишува на таа тема!
– Кој е Уве Тим?
– Еден познат германски автор. Има прекрасен роман, култен во Германија, се вика нешто како „Откривањето на кари вурстот“ или „…на колбасот со кари“. Мислам дека сѐ уште не е преведен на македонски.
– Друго е ова, батали ги тоа твоите книги!.. И тој војникот умре речиси на сто години, како неа!
– Аман, бе, Ѕвеки, па и него ли го знаеш?
– Да, ма, Руфалери. Бабата пичеше италијански боље од нашки! („А да се стави и Руфалери во насловот?“, си размислуваше Таа. „’Руфалери и баба ѝ на Емилија’… Не! Не! Можеби има некои деликатни семејни работи, па да треба „зборовите да се лупат еден по еден и сѐ што е лично да се фрла од нив како непотребна лупешка“, си го исцитира Таа својот Специјален Човек и се поднасмеа, ама сосем различно од сите претходни смеења…)
– Ало, ма, нешто не чини мрежава… Ништо не слушам или ништо не велиш?
– Готвам, човече! – го излажа таа, иако ручекот веќе ѝ беше готов. – Те чекам в среда во 12 кај „Рори“, немој да доцниш! Ќе го напишеме расказот, не бери гајле! („Уф, колку мразам банални фрази, а ги употребувам!“, се прекори Таа, дефинитивно потврдувајќи си дека расказот ќе се вика „Баба ѝ на Емилија“.)