Извадоци од книгата „Отпечатоци врз коцки мраз“ на Живко Грозданоски.

(2006-2009)

Патување

Кога патуваат, па се враќаат од кај што биле, луѓето често велат дека дел од нив останал засекогаш таму. Кога јас се враќам од некаде, или од кај некого, се чувствувам како да сум вратил во себе некој свој одамна таму оставен дел, па сум станал малку поцелосен. Така понекогаш сакам да знам каде сè уште ме има, и колку најпосле ќе бидам нецелосен.

Себичност

Ако мене ме прави среќен остварувањето на мојата желба таа да биде среќна, а неа таа моја желба не ја прави среќна, тоа значи дека не треба упорно да ја барам, затоа што тоа не би било љубов, туку најобична себичност.

Писмо

Година и пол ѝ го пишував тоа љубовно писмо. Сега, кога сум доста сигурен дека најпосле го завршив, сосема логично ми се чини тоа што не ни помислувам да ѝ го испратам.

Тунел

Пукнатината на тротоарот и јас, со моето стапало притиснато врз неа, градиме тунел кој постои речиси цела секунда пред да го снема, тунел низ кој најверојатно ништо нема да помине само затоа што ете, баш во тој момент, јас некаде брзам. Се чини дека во секој момент градиме и растураме безброј нешта, но најчесто не сме свесни за тоа.

Отпадници

Се прашувам зошто нема некое движење, или режим, некое насилно политичко, општествено уредување во кое би било крајно важно човек да учевствува. Отпадниците денес поминуваат целосно незабележани.

Глад

Она што отсекогаш било, во секој момент е, и до самиот крај ќе биде вистински и лично мое е единствено мојата глад. Мојата глад, во сите нејзини облици.

Поштар

Постојат некои точно определени работи, доста паметно осмислени, кои сепак никогаш нема да излезат надвор од главата на оној кој ги створил, затоа што единствено со тоа нивно необелоденување тие совршено ја заокружуваат смислата на својот бит, а токму таа нивна тајност ја предава пораката која што нивниот зачеток намерил да ја обопшти. Тоа се мисли-писма испратени до некој поштар, писма за кои што другите не дознаваат. Кога поштарот оди кај некого дома, сите знаат за постоењето на некакво писмо, но кога самиот поштар си оди дома, никој не знае дали тој со себе носи писмо адресирано до неговиот дом.
Посоодветно ќе беше да го премолчам ова, но јас сега одбрав да бидам поштар кој наместо сосема спокојно да си го однесе дома писмото што го добил, без некој да го насети неговото постоење, одбра да го отвори и да го прочита пред сите, затоа што знае оти во спротивно ретко кој ќе знаеше дека постојат некои точно определени работи, доста паметно осмислени, кои сепак никогаш нема да излезат надвор од главата на оној кој ги створил.

Важност

Колку само поважен ми е овој кутар осамен лик кој ништо не може да одлучи за себе од онаа горда група личности кои би требало да одлучуваат за општото добро.

Брод

Кога некој ќе спомне брод човек најчесто помислува на вода и патување. Но има и такви бродови кои никогаш не допреле вода и кои не ќе заминат подалеку од шишето во кое се направени. Шишето во кое се наоѓа ваквиот брод не само што ја заокружува неговата смисла, туку и сведочи за тоа како некои работи можат дури и да фасцинираат со сопствената ограниченост.

Следуваат извадоци од второто и дополнето издание на „Отпечатоци врз коцки мраз“, Темплум, 2016 година.

Прелом

Се наоѓам во полулегната положба на креветот, со прекрстени нозе и боси стапала. Чекам да се случи нешто. При едно кратко, сосем ненамерно движење, малиот прст од левото стапало се допира со малиот прст од десното. Се обидувам да го замислам тоа како преломен момент во историјата на човештвото.

Умешност

Додека се обидував да си го нурнам лицето во твојата коса за да ти шепнам нешто во врска со филмот на платното, јас всушност се обидував да ти шепнам нешто во врска со филмот на платното единствено за да си го нурнам лицето во твојата коса. Сепак, тоа го правев толку умешно што никој, па дури ни ти, не можеше да ја забележи оваа клучна нијанса во причинско-последичната поставеност на нештата.

Отсуство

Се случува да си одат луѓе. Роднини, пријатели, соседи, војници, мали деца. Си заминуваат, се селат, или едноставно исчезнуваат. Понекогаш, кога наеднаш ќе ни се заглави некоја невидлива грутка во грлото и очите одненадеж ќе ни се наполнат со вода, тоа е само природна последица на едноставен физички процес: во тој момент, ние, движејќи се по улица, на тротоар, или некаде низ просторот, за момент се вкрстуваме точно со она место кадешто требало да се наоѓа некое сега отсутно тело. И, со оглед на тоа што тоа тело го нема, во тој еден момент овој простор е исполнет со празнина, што значи таму нема ништо, па дури ни воздух. И, за миг, не можеме да дишиме.

Здив

Девојката застана пред нас, ја намести флејтата на усните и почна да изведува композиција од некој класичен автор. Tаа свиреше, јас занесено гледав во неа, но, ни нејзината мелодија, ни нејзината убавина, ни нејзиниот поглед не ми оставија толку силен впечаток како оние кратки паузи кога таа земаше здив, за да продолжи да свири. Сѐ беше во ред: чекорот со кој дојде, поклонувањето, фустанот, ставот… сепак, сите тие нешта како да не беа ништо повеќе од попратни елементи на она бесценето јадро што требаше да ѝ се пренесе на публиката: оние кратки делови од секундата сместени помеѓу два грозда ноти, кога таа, чиниш за миг излегувајќи од под вода, се подиправуваше и го испушташе оној брз, отсечен звук – најприродното, најсоголеното, најискреното, највистинското нешто од сиот нејзин настап.