Извадок од епистоларниот роман „Се гледаме наскоро. Е.“ на Драгана Евтимова и Владимир Лукаш.
| Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.
com> |
|
| To: | Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com> |
| 07 September 2016 10:01 |
Subject: Re: molerot ☺
Еписторие,
Па, ти воопшто не се сеќаваш на таа случка?! Молерот беше многу интересно човече во веќе поодминати години. Кој би можел да претпостави дека еден молер на шеесетина и кусур години толку многу ќе се заинтересира за една кутија полна со исечоци? По фамозниот скандал со Бертолучи, во сите дневни весници се пишуваше сè и сешто за тоа. Додека молерот си ја вршеше својата работа, мене ми падна кутијата од креветот и сите исечоци што беа внатре се разлетаа на сите страни. Молерот толку многу се потресе да не се изгуби некој исечок што веднаш скокна од скалата на која стоеше и молерисуваше еден дел од ѕидот и почна да ми помага. Одеднаш се исправи и викна:
„Бертолучи! Ха! Знаев дека тоа може да го направи!“ Почна да раскажува за сите режисери што малтретирале актерки за нивниот настап да биде брилијантен на сцена. Почна да ги набројува имињата на режисерите што ги малтретирале актерките на сцена и ги спомна Хичкок, Кјубрик, Ларс фон Трир и уште неколку, на кои не можам да се сетам сега.
„Знаеш ли дека за време на снимањето на филмот Сјаење на Кјубрик“, почна да ми раскажува, „славната актерка Шели Дуван цели девет месеци поминувала вистински пекол! Режисерот им забранил на другите од сетот да ја утешуваат и да поминуваат дел од времето со неа, за да може нејзината улога да биде поуверлива, па така актерката била оставена да се мачи. За да му докаже на режисерот дека навистина поминува низ пеколен период во текот на снимањето, таа ги собирала прамените од косата што паѓале од нејзината глава и му ги приложувала како автентичен доказ, но ни тоа не помогнало.“ Запрепастено го гледав и се чудев од каде еден молер располага баш со вакви информации. Но молерот не го забележа мојот запрепастен поглед и продолжи со набројувањето на фактите, со кои веќе располагаше:
„Глумицата Миа Фароу во филмот Розмариното бебе на денес многу познатиот режисер Полански била исто така трауматизирана. Тој од неа, инаку строга вегетаријанка, барал да јаде жив џигер од кокошка за една сцена. И покрај тоа што се согласила, не знаела дека сцената ќе мора да ја снима повеќе од десетина пати. За бељата да биде поголема, документите за развод од тогашниот нејзин сопруг Френк Синатра ѝ биле врачени на сет, пред целата екипа.“
Човекот што ти го бојадисуваше станот зеде еден исечок и почна да чита дека „режисерот Хичкок бил исто така познат по малтретирање актерки и за време на снимањето на неговите филмови и во приватниот живот. Кулминацијата ја постигнал на снимањето на филмот Птици, кога не ѝ кажал на актерката Типи Хедрен дека во една сцена наместо дотогашните механички птици ќе употреби вистински. Таа го напуштила снимањето, кое траело цели пет дена, а целата била испогребана и емоционално пореметена“.
Престана да чита. Вџашено го гледав. Ништо не ми беше јасно. Едвај чекав да се вратиш и да си заминам дома. Подоцна ми кажа дека молерот секој ден си го наоѓал седнат на подот како ги чита содржините од исечоците. Кога конечно го бојадиса станот и си замина, никогаш веќе не ми ја спомна кутијата. Еднаш само ми рече: „Како земјата да ја проголтала.“ Не знам дали молерот ја зел за спомен без да те праша ☺ или само си ја затурил некаде низ многуте дрангулии и книги по станот. Се надевам дека со следното бојадисување од некаде ќе се појави и кутијата.
Еписторија Г.
| Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com > | |
| To: | Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com > |
| 06 September 2016 10:28 |
Subject: Re: djudjeto_moler ☺
Драга Е.,
Се сеќаваш дека молерот одвреме-навреме доаѓаше со едно џуџе, кое го претставуваше како помошник? Е, тоа џуџе излезе дека е еден (или едно, кој род се џуџињата?) од најголемите нелегални произведувачи и дистрибутери на ракија од смокви, и тоа од долгата низа на дестилатори криумчари, која се протега дури од времето на Соломон. Се сеќаваш дека ти за раскажував за дента кога запиен се вратив дома (бев на некоја прослава од работа) и на џуџето му го пуштав Твин Пикс? Молерот ќе пропаднеше во земја од срам, но на џуџето тоа некако му годеше, па дури и извади едно мало шишенце од ранецот и ми понуди да ја пробам таа фамозна ракија. Сабајлето по таа случка, комшијата Јакоб ми кажа дека сум викал во сон; сум повторувал нешто како: „Обесете ме на смоквата, за од мене да изникнат јаболки и змии!“ Му кажав дека, најверојатно, сум заспал со вклучен телевизор и тоа што го слушнал било сцена од некој филм. Чудно ме гледаше, но избегав најбргу што можев зашто не ми изгледаше сосема уверен во тоа што му го зборував. Подоцна (ова не ти го кажав тогаш бидејќи којзнае колку ќе се пролонгираше молерисувањето), проверив на интернет за какви било информации во врска со фамилијата на џуџето и се појави информација дека неговите прапрапрадедовци биле масони…
Како и да е, знаеш дека немам ништо против џуџињата, но ова џуџе беше навистина одвратно и мислам дека, на некој начин, му ги контролираше мислите на молерот. Ако треба да се бара виновник за исчезнувањето на кутијата, тогаш тоа би бил само еден (или едно) – Џуџето.
П.С. Јави ѝ се на комшиката Акимура, сака да те праша нешто во врска со патописите што ги промовираше лани.
Е .
| Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.
com> |
|
| To: | Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com> |
| 07 September 2016 15:06 |
Subject: Re: Akimura.na.izlozba.
Драг Еписторие Н.,
Комшиката Акимура ја видов баш пред некој ден на една изложба. Овде се отвори една необична изложба од Пантелејмон Војновиќ, кој живее во Амстердам, а има босанско потекло. Кога ме здогледа Акимура, се стрча кон мене да ме поздрави. Сака да бидам промотор на нејзините патописи. Да, на истите патописи од лани, но овој пат на Саемот во Франкфурт. Се сложив.
На отворањето Пантелејмон Војновиќ рече дека негова инспирација за ваков тип на изложба е Милан Кундера. На неговите слики, кои беа нацртани само со пенкало, немаше ништо необично, дури ако размислам подобро, беа и грди. Такво нешто никој не би закачил во својата соба. Необични беа само насловите на неговите слики. Тоа не беа наслови, туку преубава поезија. На секоја следна слика насловот од претходната се надополнуваше со следниот наслов.
Сликите речиси не ги забележував толку внимателно. Но сите реченици под сликите ги запишав. Сега ќе ти ги напишам: „Секојпат кога ќе ме погледнеш директно во очи, се прашувам дали леснотијата во нашите зборови е тежина или обична комуникација?“, види колку е голем насловот на сликата, на која имаше нацртано само две очи. Под следната слика пишуваше: „Или токму тогаш кога тежината станува товар, животот ни станува многу поблизок, пореален, повистинит, посуштински“, а на сликата имаше нацртано само еден камен.
Под следната слика пишуваше: „Што е, всушност, полесно?“ И понатаму: „Нема начин да провериме што е подобро, а што покорисно.“
На следните 5 слики имаше нацртано само пердув, а под секоја слика пишуваше: „Леснотијата ни дозволува да лебдиме“,
„слободно да се движиме без препреки“,
„да водиме љубов на места каде што другите само чекорат“,
„да имаме своја приватност под покривката на светот“, „слободно да мечтаеме и удобно да чекориме во сопствените чевли“,
и така на последната слика од редот имаше нацртано река, а пишуваше: „дури и кога надвор има вирови вода“.
Комшиката Акимура беше фасцинирана од концептот на изложбата. Продолживме со гледањето на сликите на другиот крај од салата. Таму имаше слики за тежината. Под празен лист хартија, секако врамен, пишуваше: „А тежината?“ И потоа, повторно на 5 нови слики имаше нацртано само бесилка, празна. А пишуваше: „Таа е мамка“,
„наше искушение“,
„начин да научиме да се движиме и кога ни се заврзани рацете“,
„да чекориме“,
„и кога се движиме со крената глава кон небото“.
Последната слика беше најнеобична. Под неа пишуваше: „Ех, таа хиерархија на чувствата“, а на сликата имаше нацртано мајмун. Комшиката Акимура си ја купи баш таа слика, со мајмунот. Мислам дека повеќе беше одушевена од мајмунот отколку од насловот на сликата. Имам впечаток дека денес луѓето повеќе сакаат да се забавуваат отколку да слушаат патетични лелекања, дури и кога уметноста е во прашање. А, да. Заборавив да ти кажам дека изложбата беше насловена според една од книгите на Милан Кундера. Носеше ист наслов: „Неподносливата леснотија на постоењето“.
Убав ден, Е.
| Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com > | |
| To: | Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com > |
| 07 September 2016 15:51 |
Subject: Re: MAVILE
Драга Епи,
Со часови се мачам да ја запалам печката на дрва, така што за мене, денеска, постои само неподносливата тешкотија на домаќинството. Не сум ја видел изложбата на Војновиќ, но судејќи според блескотот во очите на Акимура, сигурно била одлична.
Тукушто прочитав нешто за еден велешки свадбен обичај – мавиле, во кој, во една веселничка екстаза, блиските гости (најчесто машки – поради мускулите што овој обичај ги бара) во еден момент ги креваат сопружниците со столчињата на кои седат во вис и викаат МАВИЛЕ! МАВИЛЕ! МАВИЛЕ! Истражував малку околу тоа и најдов еден краток расказ од еден влашки автор што се инспирирал од истиот обичај – Луку Лушка, па го преведов за тебе. Се вика „Неуспешна свадбена приказна“ и оди вака:
Една девојка се тркалаше во вртлогот од недели, по суво овошје и парно пуштено на максимум. Таа лежеше полусвесна, со болка во вратот и се обиде да се сети што се случуваше изминатиот месец. Стана полека, стави кафе во ѓезвето и запали цигара. Погледна кон подот и виде дека е полн со струготини, мртви муви и илјадници зборови од весник исечкани со ножички. Зеде една шака зборови, одбра едно хартиче на кое пишуваше МАВИЛЕ и заплака. Потем стана, го отвори прозорецот од собата (додека кафето се прелеваше од ѓезвето како лава од мамурен вулкан), зеде длабок здив и скокна во сонливата магла, која се тргна за да ѝ го ослободи патот кон плочникот, 20 ката подолу.
Како што гледаш, треба почесто да излегувам по културни настани, наместо по цели денови да седам пред компјутер и да се депримирам со вакви приказни.
Викај за изложби, дури и во друг град ☺ Е.
| Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.
com> |
|
| To: | Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com> |
| 08 September 2016 17:47 |
Subject: Re: chadori.na.dozhd.
Драг Епи,
Денеска се разбудив во 7 и 30 часот, го испив првото утринско кафе, го зедов палтото што беше закачено во ходникот и излегов од хотелската соба. Си купив весник, седнав на една клупа во паркот и почнав да ги читам новите дневни случувања во градот. Денеска е совршен ден за читање дневен весник, кој излегол еден ден порано, се смешкав. Малку задоцнетите новости повеќе заликуваат на сеќавањата за кои доцна имаме сфатено дека сме ги преживеале.
Одеднаш почна да врне многу силен дожд. Како од кофа, ненадејно, од нигде-никаде. Почнав да трчам кон градскиот трговски центар, влегов внатре и чекав да преврне. До мене едно Ромче продаваше чадори. Очајно посакував да имам чадор, кој ќе ме заштити од накиснување. Брзо купив еден кариран чадор и тргнав кон хотелот. Пред влезот на хотелот одеднаш дождот престанува. По скалите го сретнав човекот што е сместен спроти мојата соба.
„Гледам дека сте си купиле нов чадор“, гласно ми довикна и уште погласно се насмеа.
„Ех, господине, така ти е тоа е, кога човек е осамен, собира непотребни работи. Денеска барем чадорот го искористив како што треба“, му се насмевнав и влегов во собата. П.С. Ќе се дружиме на следната изложба.
Е. Глаголаевна
| Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com > | |
| To: | Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com > |
| 08 September 2016 18:17 |
Subject: Re: Erik.Sati
Драга Епи,
Знаеш дека големиот француски композитор Ерик Сати бил страстен колекционер на чадори? Ги имал стотици низ дома: дрвени, метални, хартиени, секакви. Го замислувам како седи покрај своето пијано и пишува некоја композиција, а околу него чадорите молчат и љубопитно го слушаат и се сеќаваат на сите бури на кои немале можност да присуствуваат… Како и да е, Сати многу ретко се бањал и можеби со чадорната опсесија само вешто ја криел аквафобијата.
Купи си кабаница, Еп.
| Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.
com> |
|
| To: | Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com> |
| 09 September 2016 09:13 |
Subject: Re: jadranka.vladova.na.dozhd.
Драг Еписторие,
Утрово, веднаш штом станав и почнав да го пијам првото кафе, ми падна мрак пред очи. Надвор истураше дожд како од кофа. Денот е создаден само за лежење и читање поезија. Или, попрецизно кажано, пречитување поезија. Денеска ништо интересно нема да се случи или, поточно речено, воопшто ништо не се случува. Се надевам дека утре дождот веќе ќе го нема, ќе исчезне и нема да се појави до крајот на неделата. Слободно може да продолжи да врне кога ќе заминам од овој град. Немам што да споделам со тебе освен две „Розови писменца“ од Јадранка Владова, мојата и твоја професорка по светска книжевност:
***
Спиеш?! Зачудена ги кревам веѓите, само за миг, до секавичното потемнување на Твоите идиски очи, кои втренчено ми ја раскажуваат слободата. Се насмевнуваш. (Не, Ти се насмевнуваш само кога си тажен, инаку се – смееш.) Веќе се смееш и само сеќавањето на миговното студенило во Твоите очи е доволно за да ме здоболи сопствената несмасност… Како сум можела олку да те заборавам? И со какви, со кои, со кого сум те заборавила? Колку си ми недостасувал, помислувам и како со мантра, си играм со Твоето име на перницата.
***
Спиеш. Имаш сенка под левото око. Еднаш, некогаш, сосема сигурно таа ќе издлаби брчка, која никогаш нема да ја видам. (Велам: Изморен си, а мислам: Убав си.) Ситните зрна пот небаре не доаѓаат однатре, туку ти го накапале мазното умно чело. Бесрамно зобам, а Ти само одмавнуваш на здодевната упорна болка во слепото око, не чувствувајќи ја жестокоста со која ме поттурнуваш… Но, еднаш кога во бессона ноќ со полна месечина, со грч во внатрината ќе се решам меѓу сакањето и посакувањето, ќе умеам мазно да го лизнам образот во Твојата дланка додека спиеш. (Небаре си ме погалил.) Ќе го допрам увото и – ќе се вслушам во чукањето на вселенскиот часовник – Твоето срце, кое, по Твоја волја, како птица лежи на туѓа дланка. Оттогаш нема да ме боли обичното време во кое не ти недостасувам.
П.С. Тукушто ми се јави уредникот на месечното списание за уметност „ИдиОд“. Бара неколку мои раскази за новиот број. Плаќаат добар хонорар.
Биди добро,
Е. Глаголаевна
| Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com > | |
| To: | Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com > |
| 09 September 2016 13:13 |
Subject: Re: pol.verlen.na.sonce.
Драга Еписторија,
Точно е тоа што го велиш за меланхоличниот ден, дека треба да се легне и да се чита поезија. Токму тоа го направив утрово, кога од лирската мрза ме дрмна еден силен машки плачлив глас. Ѕирнав од прозорецот и го видов комшијата Паскал, сиот во солзи, како рецитира една песна од Пол Верлен:
„О, тажна душата ми свена поради една, поради една жена. Јас немав утеха, се стегав, иако со срцево далеку бегав, со срцево и душава се кренав и далеку ја оставив таа жена.
Јас немав утеха, се стегав, иако со срцево далеку бегав. А срцево мое, нежно и побожно, на мојава душа ѝ вели: Зар е можно, можно ли е – ѝ вели тажно, ова прогонство гордо и лажно?
А душава му одговара:…“, и тука заврши зашто оној незгодниот комшија од другиот влез му го пушти доберманот и Паскал се вдаде во љубовен бег.
Комшии, толку се здодевни што секогаш ме расположуваат.
Епи
| Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.
com> |
|
| To: | Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com> |
| 09 September 2016 20:06 |
Subject: Re: nedorazbiranje
Драг Епи,
Одеднаш дождот престана и веднаш ми се јави Корејката да ми каже дека денеска немам никакви обврски околу редактирањето на Антологијата на поети од целиот свет. Сите поети што се тука, нерасположени за работа, заминаа на шопинг. Денеска тука има огромни попусти, не како оние нашите од 10%-15%. Овде навистина има попуст на сè. Но само денеска. Во чест на Денот на пазарувањето одлучив да направам отстапување. Излегов да вдишам чист воздух. Долго стоев на тротоарот, со вперени очи во грбот на една возрасна жена. Таа спокојно чекореше зад мене, како ништо да се немаше случено. Можеби имаше шеесетина година. Барем таква беше мојата процена за неа. Сакав да дотрчам до жената што спокојно и бавно чекореше пред мене, но… не можев да се помрднам од место. Зјапав во нејзината празна торба, во нејзиниот грб и ги броев нејзините чекори. Жената помина покрај тревникот на детската градинка и сврти на првата кривина. Веќе не можев ништо да сторам. Жената исчезна од моето видно поле. Тргнав да си одам.
Влегов во зградата вокоја престојував од другата страна на улицата. Ја кренав слушалката од телефонот и го свртев бројот што го најдов во паричникот. Телефонот упорно ѕвонеше. Никој не се јавуваше.
„Како е можно, кога ја видов дека влезе во зградата!“, речиси извикав.
По долго ѕвонење, некој ја крена слушалката од другата страна на линијата. Ја прашувам дали тоа е госпоѓата… која тукушто се врати од пазар и…
„Мислам дека тоа е Вашиот паричник, госпоѓо.“
Гласот од другата страна на слушалката ја прекина линијата. Нервозно почнав пак да вртам на истиот телефонски број.
Почнав да објаснувам дека денеска, во 18 часот, на улицата „Таа-и-таа“ пред влезот во детскиот парк, најдов училиштен прибор и паричник. Падна од нечија торба, дека е кај мене и дека би сакала да ги вратам на сопственикот. Сигурна сум дека некое дете нетрпеливо го чека својот нов училиштен прибор, со сите оние боички во различни нијанси, мирисливата гума за бришење и острилката што ги прави остри врвовите на боичките. Детската радост знае да биде многу голема. Секое дете посакува нов прибор. Почетокот на учебната година веќе беше започнат.
Жената од другата страна на слушалката дрско викна. Мислеше дека ја демнам или, уште полошо, дека можеби ја следам со денови, недели или месеци. Мислеше дека сакам да ја ограбам или можеби полошо од тоа. Почнав да објаснувам дека сакам само да ги вратам училишниот прибор и паричникот што паднаа од нејзината торба, дека во овој град сум само неколку недели и дека воопшто немам намера да ѝ нанесам некакво зло.
По некое време, жената се смири. Рече дека училишниот прибор и паричникот што ги имам најдено на улицата „Таа-и-таа“ не се нејзини.
„Сама живеам. Немам деца. Бројот што сте го свртеле е погрешен, девојко.“ И ја спушти слушалката од телефонот. Малку ме потресе целата оваа бркотница. Но сега сум многу подобро. Можеби попаметно ќе ми беше да отидев на пазарување.
Пријатно попладне,
Еписторија
| Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com > | |
| To: | Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com > |
| 10 September 2016 16:56 |
Subject: Re: policiska.stanica.beko.
Еписторија,
Се сетив на една случка од пред 15 години, а се одвиваше во полициската станица „Беко“.
Најдов еден паричник некаде на плоштадот, а ако ти текнува на плоштадот тогаш, веднаш ќе си претставиш купишта дрвја, грмушки, еден круг во средина што му доаѓаше нешто како папок итн. Како и да е, паричникот го најдов до една грмушка, срамежливо скриен од очите на љубопитните минувачи. Го зедов, го отворив, а во него имаше две искористени влезници за некаков концерт, фотографии од семејството или пријателите и еден куп непотребни картички што сигурно имаа некаква сентиментална вредност за сопственикот или сопственичката, и едно писмо.
Во него го пишуваше ова:
„Ми се лутиш кога ти велам дека сум ненормална, несоодветена, срамежлива до имбецилност. Ми се лутиш зашто сум секогаш во право кога зборувам за сопствената ништожност. Ми се лутиш кога не ти посветувам доволно време (како времето да е мое, за да можам да се расфрлам со него); ми се лутиш кога не те држам за рака, кога не сакам да се гушкаме до крајот на ноќта, која никогаш не завршува, кога сакам да ги слушам стаорците на староста како се парат во своите кодошки дувла (а ти сакаш да молчиме и да се гледаме треперливо како деца, кои не знаат ништо за пропаста на светот); ми се лутиш кога сум гласна и возбудена, ми се лутиш за несериозноста замотана во клопче волна и фрлена на старата заморена мачка (која незаинтересирано ѝ забива канџи на секои неколку минути). Ми се лутиш неформално (формално си секогаш насмеан), ми се лутиш во секоја пригода неспоредливо, инфантилно, со замижана сексуалност, која никако не сака да стане од нечистата постела на нашата совест (која има грижа самата од себе); ми се лутиш кога врне, кога сонцето ни ја пржи кожата како помфрит со сирење на песочна плажа, додека продавачот на пченки плаче во аголот зашто го оставила жена му. Ми се лутиш кога пролетта кива на сите страни и нејзината плунка се лизга низ нашите лица, па вели: ’извинете‘ и продолжува со својата глупава игра.
Ми се лутиш насекаде низ вселената, а често и надвор од неа, наместо да ми се насмевнеш и да ги истераш сите демони од орманот во кој ја чуваме нашата несреќа.“
Се почувствував како воајер среде некаква љубовна караница, го спакував писмото во паричникот и тргнав да го однесам во најблиската полициска станица зашто, којзнае, може некој ќе си го побара.
Стигнав до полициската станица „Беко“, им објаснив на сините господа што е работата, тие ми кажаа да седнам за да ги средиме формалностите и тука почна сè. Еден џандар, кој беше задолжен за тоа, го отвори паричникот, почна да проверува што има внатре, го отвори писмото, го прочита, излезе возбуден од просторијата и по неколку минути се врати со уште четворица полицајци. Ме погледна сериозно. „Кој го напиша писмово?“, ме праша, а јас се насмевнав. „Бам!“, рече шамарот. „Кој. Го. Напиша. Писмово“, ме праша бавно. „Од каде да знам?! Јас само го најдов паричникот! Како смеете вака да…“ „БАМ!“, викна шамарот на вториот полицаец. „Со нас најде да се заебаваш?! Признај, кој го напиша ова?“ „Не знам, оставете ме на мир, ќе ве тужам поради ова!“, им се развикав и почувствував силен удар во темето, од кој се онесвестив.
Се разбудив по неколку часови во некаква ќелија, со ужасна главоболка и прашалник над главата, кој цинично ми се смееше. Еден полицаец стоеше од другата страна на решетките и незаинтересирано ме гледаше. „Се наспа?“, ме праша додека ја отклучуваше ќелијата. „Ај сега – гитла.“
Излегов збунет со џумка на главата, голема колку античка Македонија, се вратив дома, легнав без да се пресоблечам и заспав.
Зошто имам впечаток дека само мене ми се случуваат вакви работи?
Е(х)