Извадок од романот „Ако се родат некакви чувства“ на Блаже Миневски.
Пролет во Цариградската градина; сонцето ѕирка низ крилцата на пеперутките; десетина девојчиња со панделки претрчуваат крај нас, фрлајќи розови конфети. Нивниот џагор се губи зад централната фонтана. Веднаш потоа седнуваме на една клупа над заливчето со лилјани. Тој е модерно облечен, палтото е со едноредно закопчување, елекот е од истиот материјал како сакото, а вратоврската темна со мал јазол под јаката со свиткани врвови. Кога седна, ја симна шапката со филц. Јас сум во она што го носам само за него. Фустан набран на половината, овално деколте и ракави со манжетна под лактите. Работ на деколтето е навезен со ситни бисерчиња. На средината го имам закачено неговиот филигрански брош во форма на пеперутка. Како што гледаш, седиме на клупата, а црвените рипки скокаат во езерцето. Некоја од нив ќе се лизне од лилјаните и ќе клумне во водата. Две бели пеперутки вртат пред нас, а потоа се креваат, се допираат во воздухот и пак се спуштаат на цветовите што ги бираат оддалеку, од високо. Гоце гледа некако замислен во таа насока, а мислам дека ништо не гледа. Може нешто мисли, си велам вадејќи ги ракавиците. Го оставам да молчи, но слушам како издишува. Потоа десната рака ја пикам под неговата и се навалувам со образот на рамото.
„Еден ден, кога ќе имаме ќерка, вели, заедно ќе доаѓаме да ги гледаме пеперутките. Не би биле вака убави да не знаат дека некој ги гледа“, додава и ме погалува со другата рака по образот. Ги гледа девојчињата што вртат околу фонтаната. „Нашата ќерка ќе биде убава и паметна! Ќе учи и ќе стане учителка, ќе ги спреми децата да ги сакаат нашите песни. И ќе земе момче што нема да биде комита. Стига комити. Комита куќа не врти. Дотогаш белки сѐ ќе биде завршено. Ќе требаат даскали, доктори, адвокати. Ќе земе човек спроти неа, ќе има фамилија како што е речено, како што е ред. Кога го гледа, да знае дека е дома. Да го сака она што го има, за да има сѐ што ѝ треба. Да се радуваат што се имаат во срцето и во мислите. Да се чувствуваат и во сонот. Нема среќа без чувства, вели. Додека има чувства, има и среќа, додава. Кога ќе остане некој сам на светот, чувството е црта; ниту некој сака, ниту има кој да го сака; кога има семејство, чувството е круг. Јас и на моите сестри им кажував да си земат момчиња што ќе крепат дом, а не вакви како мене: да не знаат каде ќе легнат, каде ќе станат, и дали ќе станат“, вели.
Пеперутките вртеа токму над нас, ги превртуваа зраците, врзувајќи ги во снопчиња.
Допрена со главата до неговиот врат, го слушам неговото срце: „На сестрите, вели, им кажував дека мене така ми одредиле наречниците, но тие сами можат да си ја изберат судбината. Мора да си бараат своја шанса; судбината е избор, а не писание, не сакам да останат вдовици или да гледаат сираци. Мојата ќерка ќе гледа да најде човек што ќе си ја брка работата дома, што ќе гледа да му чури оџакот, оти оџак од идеали не топли, издивна. Ако мислат сите дека им е добро дома, зошто јас да мислам дека не им е добро? Во право се оние што велат дека ќе се каеме што нѐ нема доволно кога треба да нѐ има, и дека еден ден ќе нѐ нема воопшто, затоа што нѐ немаше доволно кога требаше да нѐ има, но на крајот пак едни ќе бидат под земја а други над земја, како што било секогаш на дуњава. Едните ќе го живеат животот докрај, а другите само дотаму до каде што ќе кукне кукавицата.“
Главата ми трепери врз неговото рамо.
Го чувствував пулсот на двете срца.
На моето, и на неговото.
Полека се стемнуваше, а две бели пеперутки влечеа кочија од светулки.
Трепкајќи, се изгубија над крошните на костените.
Не знам колку долго седевме во паркот, и како сум останала сама на клупата, но, во овој момент, како што гледаш во сонот, веќе не сум сама. Имам ќерка, се вика Магдалина. Таа е твојата прабаба Магда. Таа ќе има ќерка што ќе ја крсти Надежта, а Надежда ќе те има тебе, вели. Ти ќе имаш ќерка што ќе се вика Мина, рече и се усмевна. Што се случи со Мина, праша. Можеше ли нешто да направиш, рече. Можеше ли да го спречиш тоа што се случи? Не. Тоа е животот. Тоа сакав да ти кажам, заврши и просторот околу неа почна да бледнее како што имаше избледено фотографијата што ја чував на бирото. По малку снема сѐ, освен креветот на кој седеше.