Кратки раскази од Владимир Лукаш

Необјавени раскази од Владимир Лукаш.

Верност
Од увото на мачката излезе една сурла која ме испрска со сета вода која некогаш сум ја испил. Потоа сурлата дојде до вратата, ја отвори и ми нареди да заминам. Излегов. Се најдов во еден ходник осветлен од светулки-мумии, балсамирани од сопствената биолуминисценција. Погледнав нагоре и ја видов мојата прва девојка, гола, залепена на плафонот, осудена да капе по една капка љубов дневно до крајот на вечноста. Ми се насмевна и почна да ми раскажува за родителите. Ѝ се извинив и се престорив во кадифено куче кое живее во женска чанта и умира од радост секојпат кога раката ќе посегне по клучевите од дома.

Мала дебармаалска приказна
Утрово шетав низ разурнатото маало од моето детство и се видов распнат на олукот од кој течеше река секогаш кога со другарчињата повикувавме дожд. Полжав ползеше кон моето уво, оставајќи ми лигава трага на челото, и ми шепна дека веќе никогаш нема да можам да љубам. Потоа ме бакна и скокна под чизмата на прадедо ми. Комшиите положија свежо цвеќе под моите нозе, се посипаа со бензин и се запалија пеејќи некаква молитва. Солзите ми се престорија во жаби кои немаат никаков концепт за историја, додека стомакот ми пулсираше како ушно тапанче нападнато од штурци. Беше лето. Август. Беше зима. Јануари. Смрзнував и се топев, расцутував и се сушев. Мојата симпатија од детството си го исече јазикот и со него ми го лизна коленото. „Беше многу досадно дете“, рече баба ми, ми го отвори стомакот и влезе во мене за да ми зготви вкусен ручек.
Нема ништо потажно од заборавените сеќавања.


Неделна добрососедска приказна
Моите комшии се толку тивки, што ни самите не знаат дали се живи. Тивко зборуваат, тивко се расправaат, ручаат во тишина и сонуваат риби во аквариум. Еднаш направија голема домашна забава и сите гости се забавуваа со слушалки на ушите. Облак од непријатна тишина живее над нивната куќа и го сокрива зборливото сонце.
Во мојата куќа сѐ е бучно: жестоки расправии, трчање по крцкавите скали, кучешки лаеж пуштен на 10-ка, гласна музика и врескачки кошмари. Не можам да се сетам на ниту еден мирен и спокоен ден, но веднаш можам да опишам десетици прекрасни и прегласни спомени.
За ништо на светов не би се менувал со нив, но знам дека во задгробниот живот ќе си ги смениме улогите: ние ќе си правиме блажена скара во катакомбите на Пеколот, додека тие на сиот глас ќе му се жалат на Севишниот дека рајските облаци им се премеки за спиење.

Два и пол-сабајлечка сеќавалка
Месечината зуи како рој пчели скриени во окото на лутиот дедо, кој бегајќи од маглата, ја среќава својата младост облечена како уличен пес кој знае да чита и да пишува наопаку и никако поинаку.
Ти беше скриена зад дрвцето во дневната соба и ми праќаше димни сигнали преку индијанските плетенки кои ти извираа од ушите. Твоите раце беа гранки на кои растеа белите цреши од моето детство, а очите ти беа моите први сеќавања за играта. Беше прекрасна и неутешна како здив од пареа во првото зимско утро на нашата љубов, кога ми кажа дека ако не постоевме ние, немаше да постои ниту Ништото.
Кратки раскази од Владимир Лукаш 2Приказна во заминување
Комшијата реши да умре. Извлече едно подебело јаже од под креветот кој го делеше со духот на сопругата, си ги изми забите и се качи на таванот каде што си имаше подготвено сè за свечениот чин на збогување со себеси. Но, сепак, не сакаше да замине неиспратен. Тој немаше пријатели, и освен неговата сопруга која почина пред неполна година, немаше ниту еден близок. Затоа, нарача да му отпечатат фигури во природна големина од него и сопругата од фотографиите од нивните патувања пред години, кога беа среќно осамени, и сега целиот таван беше преполнет со спомени кои му мавтаа и се насмевнуваа од сите страни.
„Колку убав ден”, си помисли, и столчето под неговите нозе истрча како весело кутре кое за првпат видело снег.

Филип Глас во парк
Едно убаво утро, Филип Глас излезе на прошетка и шеташе, шеташе, шеташе, шеташе, шеташе, шеташе, шеташе, шеташе, шеташе и шеташе. По некое време се измори, седна на една клупа и седеше, седеше, седеше, седеше, седеше, седеше, седеше, седеше, седеше и седеше. По некое време стана, реши да се врати дома и се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, се враќаше, и кога се врати, му дојде идеја за нова композиција која ја нарече „Филип Глас во парк”.
Боб Вилсон се воодушеви.

Мал болнички запис
Додека на баба ми ѝ го отстрануваа очното перде за да може да биде во тек со сè што се случува на нашата улица, една жена скрши шише со албански коњак и цела болница замириса на мало село во северна Франција, познато по тоа што за време на прохибицијата во Америка, сите жители, од деца до метузалеми, криумчареле армањак за потребите на њујоршките ноќни клубови. Откако ги собра срчите од плочките, таа седна, ги затвори очите, и со преубав глас почна да пее една стара гусарска љубовна песна на француски. Сите занемевме од леснотијата и страста со која таа пустечка жена ја пееше песната за еден стар пијаница кој се вљубил во својата болничарка, додека коњакот испаруваше, а бактериите од болничките плочки тонеа во севдах.

Мала приказна за баба ми
Лустерите прават сенки од кои се плашат старите. Еднаш една таква пребегната сенка залута во мојот двор. Ја наранив и ја легнав во куќичката на кучето и таа порасна голема колку млечна планина. Ја запознав со баба ми која не се сомневаше во ништо (освен во временската прогноза и точноста на ТВ-програмата), и ја послужи новата гостинка со слатко и компот. Набргу, сенката (која беше видно вознемирена) се закачи за лустерот, почна да пее некакви тибетански клетви и се престори во голема црвена мравка. Баба ми ја згази уште пред да го допие кафето и отиде да меси пита со спанаќ.
Мирно дебармаалско детство.

Кратки раскази од Владимир Лукаш 3Таа
Таа носеше црвени гаќички, и мали бенки светлина исползуваа зад нејзините весели гради. Таа се викаше. Таа молчеше. Знаеше ненаметливо да се престори во снежен облак и мирно да умре во нечиј туѓ сон. Таа се викаше. Умееше да брише прашина од загубените спомени и да готви пита од идни љубови. Еден ден седеше на мал триножец на една мала тераса и целиот свет се престори во пупка што ја уништил првиот мраз. Таа испушташе звуци кои само одбраните микроорганизми можеа да ги протолкуваат и да ги запишат во тефтерите на влезовите од црните дупки. Таа се викаше, но сепак немаше име. Само едно влакно од нејзината коса беше доволно да предизвика цела низа поплави и земјотреси во кинеските рудници. Таа сакаше руини. Невидливости. Неизречливости. Еднаш ја видов во првата голтка кафе и се престорив во капка крв која капе од издупчената ткаенина на вселената.

Каде одат очите на пиратите?
Окото се истркала од мојата глава и влезе во дувлото на стаорецот која се наоѓаше под мојот кревет. Клекнав да го побарам кога одеднаш поткреветјето се престори во пештера-лавиринт чии ѕидови беа облепени со огласи од луѓе кои си ги бараа своите загубени очи. Целата војска на Цар Самоил беше таму, а и самиот цар беше дојден да го посети музејот на неговиот пораз. Појдов на шалтер и дадов детални спецификации за моето око, за нивниот фото-робот уметник да го нацрта што е можно попрецизно. Потоа ми дадоа некаков документ кој морав да го залепам на еден од ѕидовите на пештерата-лавирит, и ме испратија со ветување дека ќе ми се јават веднаш штом го најдат. Неколку недели подоцна, ми стигна телеграма во која пишуваше: „Почитуван господине Киклопов, за жал, мораме да ве информираме дека вашето око е пронајдено, здраво и живо, но тоа сега му служи како трето око на еден новопросветлен гуру во еден мал град во западен Бенгал, а според тамошните закони третото око не е лична, туку духовна сопственост која не спаѓа во нашата јурисдикција. Се надеваме дека вашето преостаното око ќе ве служи долго и чесно. Поздрав!“
Тивко го опцув Сидарта, си ставив пиратски превез и отидов на ручек во една од вардарските галии.

Напишете коментар

Вашата адреса за е-пошта нема да биде објавена. Задолжителните полиња се означени со *