Извадок од збирката раскази „Песочен часовник“ на Игор Исаковски.

Влегувам во зачадена просторија, музиката е гласна, ритмична, како лавина да се тркала од шанкот кон мене, иако шанкот е понизок од мене, но не ми е чудно што лавината се тркала нагоре. Главата ми е полна со букви, буквите никако да создадат веродостојни зборови, веќе се откажав од барањето решение. Еден лик изнурнува од чадот, тие ликови секогаш се појавуваат сами, и нешто сака да ми каже. Јас сум подготвен да сослушам сѐ од секого, зашто сум репортер на улиците на овој град, и кога сум мрзелив седам дома со денови, испивам литри пиво и вртам телефони. Тогаш слушам речиси селективно, сите мои соговорници велат дека многу пушам, го слушаат тоа во своите слушалки, јас се извештив при испивањето пиво: тоа го правам бесшумно. Затоа што некои од моите соговорници заземаат одреден став во разговорите кога знаат дека пијам пиво. Јас не сакам да ја менувам публиката, туку претставата, и ете ме, вешто и тивко сркам пиво додека дрдорам по телефон. Ликот што изнурнува застанува пред мене, секако, каде инаку би застанал, и ме нуди со запалка, со пијалак, за да може да ми каже нешто. Има долги нозе, лицето ѝ е мазно и младо, очите ѝ се очи. Не можам најточно да се сетам кога последен пат сме зборувале, уште помалку за што, но таа се чини посветена на потребата да зборува со мене и тоа не можам никако да ѝ го одбијам. Ниту би се обидел, кога сум веќе кај тоа, и пред неа. Знам дека има пријателки низ градот, и пријатели, и разни комбинации од овие две институции; ако си доволно долго на улица можеш да помислиш дека во овој град сите се во некаков однос, контакт, што ли не. Тоа што сето тоа е најчесто празно и кршливо како новогодишна пластична маска, тоа е друга приказна. Можеби тука би требало да се почне, да ѝ кажам дека сум потполно свесен за тоа што ѝ се случува во главата, за самотијата што таа ја поднесува како пиетет, и за осаменоста што секое утро ја поткршува уште малку, уште само малку, но чудно е колку има за кршење во еден човек. Сепак, не. Таа нека почне, подобро ќе биде да не се истрчам по обичај. Можеби ќе ја исплашам, соочувајќи ја со она што секој од нас го знае како Добро утро.

– Немој премногу да размислуваш, вели таа.

Јас молчам, зашто не знам што сака да ми каже со тоа.

– Земи си пиење, сакам да те видам, вели, јас седнувам на шанкот, крај неа.

– Како си?, велам, зашто нешто треба да се каже. Понекогаш можам само да слушам, нем како риба, а понекогаш блаботам како пијана птица.

– Оди некако… Како е кај тебе?, вели и отпива. Вотка, регистрирам.

– Не ми се зборува, велам. – Немам веќе никому што да кажам, и не сакам никого да залажувам, па сѐ што кажувам е дека немам што да кажам. Некому кажувам и дека сум празен како зарѓан ѓум, и толку.

– Те фатиле…

– Мхм.

Таа молчи: гледаме наоколу низ кафеаната, се гледаме во огледалото. Јас веќе толку многу пати сум го видел својот лик зад шанкерското огледало што ми се чини дека ќе остане таму и откога јас ќе заминам од шанкот. Понекогаш и останува, додека другиот дел од мене лунѕа по улиците во потрага по веродостојни приказни, но и тоа е друга приказна. Кога ќе погледнам од страна, гледам дека имам многу други приказни. Ниедна не ме задоволува. Потоа се прашувам како можам да гледам од страна, кога сум потполно внатре. Немам одговор. Се разбира.

– Сонувам за сончеви плажи сред зима, кога никој нема наоколу, гледам како сето тоа ми се излизнува од рацете, сега ти зборувам како руска патетичарка… Порано, …се сеќаваш на порано?

Одмавнувам со главата; порано е премногу набиено со безначајни приказни па не е можно да се запаметат важните…

– … Порано ти кажував дека секој мора да се држи блиску до својот сон…

Тука замолчува, како на театарска сцена, или на некое такво место, и отпива, се разбира, а потоа ми ја става дланката на коленото и ме гледа в очи.

– Нема ништо од сето тоа, разбираш?!

Разбирам, разбирам повеќе отколку што таа би можела да знае, но јас само ги затворам очите во знак на одобрување. Ја оставам да се издува пред мене, не знам како инаку би ѝ помогнал.

– Велат дека десната хемисфера на мозокот е местото каде што се раѓа креативноста. Ме боли тоа место кога се будам, не знам како да го сфатам тоа.

– Ти се прочистил речникот, вели таа. Трескаме на мртво. Како соло бас пред преполна сала.

Ѝ кажувам за басот.

– Треба да заминеш одовде, вели таа. И да пушиш помалку.

– Ајде да си одиме, ѝ велам.

– Каде би оделе?, прашува таа.

– Сеедно, не знам.

– Седи овде, добро е.

– Мхм, сегде е добро.

– Освен таму кај што сме биле, вели таа.

– И таму не беше толку лошо, велам јас.

– Не знам баш…

– Учиме, велам јас, а како да не велам ништо. Зборовите се празни. Уште малку, и ќе почнат да болат.

Гледаме во огледалото. Јас станувам. Надвор е свежо.

Таа останува внатре, разговара со она што останало од мене во огледалото. Си ја мести косата, отпива проклето свесна за убавината на своите долги нокти.

– Имаш убави усни, ѝ велам, и ја бакнувам.

Таа податливо се впива во мене, ми го стега коленото.

Ајде да ја заебеме ноќта, ајде да не бидеме сами, ајде да ја заебеме подлата старица и да ја оставиме да се дума како ли ни успеало да останеме заедно, сакам да ѝ речам, но потоа само ја тргам од мене, отпивам, нарачувам ново пиење, и сѐ така додека не се натрескаме.

Се тркаламе низ креветот, јас знам дека мојот лик се менува, таа гледа многу личности во креветот, една по една, знам затоа што истото ми се случува и мене, и испаѓа дека ноќта пак нѐ има под свое, без разлика колку сме се труделе. Затоа што никогаш не се трудиме доволно, можеби.

Слушам како водата гргори низ бањата. Се надевам дека ќе нѐ исчисти.

Таа се гледа во огледалото, размислува за своите брчки, ги има само кога ќе се намурти, но сепак ги има и се труди да не се мурти, а кога се смее заборава на брчките и ужива во смеењето.

Се смее после секој оргазам, и јас се трудам околу неа, и околу себе, на моменти навистина ја измамуваме ноќта и сме заедно. Утрото нѐ разделува, како блескаво сечило навлегува во собата и во нас, меѓу нас, таа заминува, ме бакнува пред да почне да се симнува по скалите, и посакувам добра ноќ а потоа размислувам за небулозноста на тие зборови, во моментот кога утрото се претвора во ден. Ми се чинат несоодветни. Легнувам во постелата што мириса на нас, и додека исцрпен и истоштен се внурнувам во сонот, се обидувам да се сетам дали го знам нејзиниот телефонски број. Дали таа го знае мојот. Градот зад спуштените ролетни станува се побучен, неговиот мрмор ме успива како стар, изветвен шлагер.