Извадок од романот „Еднаш одигравме љубов“ на Елена Конеска.
Го фрлив телефонот на креветот недалеку од себе и воздивнав спуштајќи ја главата на перницата. Останав така неколку минути. Погледот ми беше закован во една точка на таванската светилка, на чија десна страна останале неколку бели траги, две-три прсканици од неодамнешното варосување на ѕидовите. Белината на таванската површина понекогаш ми предизвикуваше халуцинации, требаше само долго време да се загледам во една замислена точка во бескрајната рамнина и небаре филмско платно на таванот ќе почнеа да оживуваат слики. Едно мало девојче што си игра во песокта на плажата, новогодишната елка во аголот на собата, која некогаш беше превисока да ѝ го дофатам врвот и таму да ја ставам блескавата опашеста ѕвезда. Ова не беа фантазии, ова беа толку живи сеќавања на детството, слики што обично си ги повикував, си ги оживував кога имав потреба да се смирам. А овој пат сериозно ми требаа тие слики. Разговорот со мајка ми ме вознемири. Немаше потреба да ѝ се јавувам и да ѝ го кажувам тоа. Но едноставно имав потреба да го споделам со некого тоа чувство. Повторно една проста човечка слабост излезе на површина кај мене. Не можам сè да сочувам за себе, да си ја превртувам по стопати приказната во мислите или едноставно да ја заборавам. Зошто ли е полесно секогаш кога нештото ќе го кажеш некому? Ќе си го отвориш срцето, велат, човек просто сака да си ја олесни душата, несвесен дека притоа се предава себеси, а некогаш дури и своите тајни. Душата си ја става на излог.
Ваквите мисли обично ме прават патетична, ама сега немам време за уште една реприза на епизода од мојот таканаречен живот. Ги затворив очите и се обидов да ги избркам сликите и мислите. Кога ги склопив трепките, од двете страни на слепоочниците ми се лизнаа минијатурни солзи. Едната, веројатно малку покрупна капка, успеа да стигне до ушната школка. Другата, малку скршна, стигна до образот и таму пресуши. Не забележав кога очите ми се наполниле со солзи, ги протрив и повторно ги отворив.
Веќе некое време бев затворена сама со своите зборови, со мислите, кои се редеа еднаподруга и со кои го напишав својот втор роман. Доволно беше. Овој пат ми требаше нешто што ќе ме одвои од овој замислен свет и ќе ме врати во реалноста. Време беше да влезам во светот на нормалните луѓе, оние што имаат секојдневни проблеми, што живеат и работат, се радуваат на мали нешта, страдаат од мали и леснорешливи проблеми. Обични луѓе. Така животот поминува побрзо и полесно. Последен пат си го поставив прашањето дали сакам да почнам нова страница во својот живот. Ама несигурна сум, како и обично. Ментално го затворам ова прашање. Доста му е. Доста е размислување на оваа тема. Станав и тргнав, како присуството на ова интервју да значеше дека веќе сум ја добила работата и веќе сум влегла во машината на големиот бизнис. Оваа мисла помалку ми даваше сигурност, ме окуражуваше, а тоа сега ми беше најпотребно.
Ќе продолжам да сонувам, но овој пат реални нешта. Сигурна сум дека, ако прекинам со сонувањето, многу нешта ќе се променат, но дали сум подготвена за тие промени? Сѐ уште не сум подготвена да погледнам во едноставноста на животот, да го прифатам како сите други луѓе. Понекогаш помислувам дека сум создадена за да живеам во осаменост. Осамените луѓе веруваат само во себе. Но мене веројатно ми недостигаше таа верба. Дури и од тоа што ќе го напишам, ќе го објавам, чувствувам некоја одбивност, незадоволство, горчина. Како да си ја откинував тагата од себе. Дали навистина својата тага ја преточував во книгите? Така напиша еден познат автор и есеист по излегувањето на вториот роман. Тогаш имав можност да си го прочитам своето име во печатот, да чујам и да прочитам стручни и нестручни мислења и видувања за мене и за моите дела, да прочитам најразлични, честопати и смешни коментари по интернет-форумите и по друштвените мрежи, на кои оние што ме знаат сфаќаат зошто често не сакам да коментирам. Тогаш првпат почувствував толкава лавина од зборови истурени врз мене, небаре некој ме полеал со кофа студена вода. А потоа, почнав да се смрзнувам, да треперам од страв и да очекувам секој момент да бидам казнета за делото што сум го создала. Некоја чудна несигурност ме опфати, а потоа желба да побегнам од овој свет. Ама како? Знаев дека живеам во земја каде што да се биде само писател значи да се живее на маргините на општеството без каква била материјална, па и граѓанска сигурност. Но веројатно недоволно се проценив себеси. Сѐ уште сум слаба да тргнам во противчекор со општеството. Така, решив на некое неодредено време да престанам да пишувам и да пронајдам работа што ќе ми одзема најголем дел од времето, на која речиси целосно ќе се посветам, и така, полека но сигурно, ќе се спасам од лавините што ме смрзнуваа, а кои едноставно не можев да ги игнорирам. Преслаба сум за овој свет.
Влегов во такси-возило што веќе неколку минути ме чекаше пред зградата. Му кажав на возачот каде одиме, а потоа ја спуштив главата на седиштето. 10.00 часот. Сонцето денеска е дарежливо, иако малку облаци го попречуваат неговиот пат. Ја отворив чантата и ги побарав очилата за сонце, обидувајќи се да го избегнам погледот на возачот преку ретровизорското огледало, кој се обидуваше да пронајде вистинска музика на радиото, некоја што ќе ми се допадне. Ги ставив очилата и успеав да се скријам од непријатниот поглед на возачот. Автомобилот застана на раскрсница и почека неполна минута да се запали зеленото светло, а потоа продолжи понатаму. Редакцијата на весникот каде што требаше да стигнеме беше веднаш зад аголот на следната улица. Одеднаш му реков да сопре тука, пред паркингот, и уште еднаш погледнав во мобилниот телефон. 10.14. Имав доволно време. Без да го погледнам, му платив и излегов од автомобилот. Добив желба да попешачам, барем неколку минути додека не влезам во редакцијата.
Стоев пред вратата на зградата на еден од најтиражните дневни весници во земјата, како да не бев сигурна дека сакам да влезам внатре, божем сум ја згрешила адресата. Нешто ми се преврте во стомакот, рој пеперутки ми се разлетаа наоколу. Ги смирив со бавен тежок чекор качувајќи се по скалите една по една. Вдишав длабоко, малку се колебав, но веќе наредниот миг се видов себеси како со сигурен чекор влегувам во редакцијата.
Една девојка со вештачка насмевка ме упати да влезам во канцеларијата на главниот уредник и ме замоли да го почекам.
Додека го чекав, имав можност да го чујам како разговара надвор со вработените. Еден од нив објаснуваше или, поточно, се правдаше зошто не успеал да ја заврши навреме приказната. Потоа, настана општа мешаница и веќе не можеше да се препознае кој зборува, кој се правда и кој кого обвинува. Ненадејно се отвори вратата од другата канцеларија.
„Добар ден“, реков без да чекам и му подадов рака на човекот во темносино палто што влезе внатре.
„Се извинувам што ме почекавте“, рече и продолжи со бескраен монолог, како да се обидуваше да се оправда за мешаницата од пред малку, која веруваше дека сум ја чула, се разбира. „Знаете како е овде, работите никогаш не се на свое место, па често мора лично да интервенирам. Таква е оваа работа. Се работи од случај на случај, сѐ е итно, често пати приказните се подготвуваат во пет до дванаесет, а весникот мора да излезе и, што е најважно, не смее да се пропушти грешка. Токму затоа ми треба некој што може да ги држи сите конци в рака“.
Додека зборуваше, постојано фаќаше и преместуваше некои хартии на масата. Земаше од еден куп од левата страна и ги сместуваше десно, на една мала импровизирана масичка. Во еден момент, ми се причини дека ова го прави само за да го прикрие нередот или можеби да го подобри впечатокот што веруваше дека го остави малата расправија од пред малку. Го погледнав збунето. Тогаш сакав да го прекинам со едно од низата прашања што ми дојдоа во моментот, но се воздржав. Се совладав и сфатив дека треба да го ислушам докрај, па потоа да проценам што треба да кажам. Си ја скротив љубопитноста. На крајот, ова беше интервју за работата што сакав да ја добијам.