Расказ од збирката „Босфорско лето“ на Гордана Михаилова Бошнакоска.
Стоеше парчето мермер пред него и не можеше да верува дека од ова скаменето месо треба да му се вратат сеќавањата за нејзиното постоење.
Еве го тој камен, му рече Сион, го бараше и ти го донесовме. Ова е засега сѐ што можеме да направиме за тебе. Ако ти помогне тоа, ќе биде добро и за тебе, а и за нас. Веќе е доста. Ќе можеме да одиме горе-долу, каде што ќе ти текне. Уморни сме од твоите барања по спомените за Сидра. Ако имаш душа и срце, престани да нѐ измачуваш.
Тој го гледаше мермерот и го слушаше Сион како се жали. Нема веќе никаде да ве праќам. Ова е крај. Отсега започнува моето живеење. Еве, на ова парче мермер си ги ладеше нозете во големите жештини. Тука стоеше, погледни, Сионе, сѐ уште стојат трагите од нејзините боси стапалки, еве и ја петицата, еве ги топчињата траги од нејзините прсти, погледни колку се далеку од стапалото, нејзините прсти со кои можев да се поздравувам. Го гледаше мермерот, се доближуваше до него легнат на подот и го мирисаше ладниот камен. Вдишуваше долго и бавно. Шмркаше од прашината, од воздухот што шиштеше од малите процепи, од жилите на потемнетите шари, го лижеше местото на кое стоеја нејзините траги и знаеше дека од другата страна стои таа и го чека.
Ништо нема таму, му рече Сион. Јас на него не гледам ништо ниту може да има нешто, зашто знам дека Сидра не стоела на него. А и која ти е таа Сидра, во кое време таа била во твојот живот што јас ништо не знам за неа, а и ти самиот знаеш дека не е можно јас да не сум ја видел. Што па јас тебе ти се плеткам? Остани си со тој камен ако веќе сакаш да биде така. Сион си замина и Тој остана сам во собата. Сега знаеше дека таа мора да му даде некаков знак за своето постоење. Добро ѝ го научи карактерот. Ако ништо друго, барем гласот ќе ѝ го чуе. Тоа нејзино непрестано зборување. Еве ти слатки, еве ти урми, еве ти портокали, ме нудеше само да престанам да зборувам, само да останеме во тишината во која се слушаа само нашите вдишувања и издишувања. Дали да му прозборам, си мислев, или да останам засекогаш тука. Дали ќе ме открие. Стоев јас од другата страна на стапалата возбудена и исплашена од можноста за повторна средба со него. Тој ми ги лижеше стапалата, ми ги пребројуваше прстите, ме галеше со рака и ја местеше како кога се поздравуваше со мојата нога. Ми беше многу тешко да се воздржам и да не му прозборам, но сѐ беше затворено во мене. Јас сум сега сандак заклучен и клучот го нема. Тоа негово галење по моите стапала, тоа негово зборување, тие сеќавања што му навираа, деновите и ноќите на нашата среќа и на нашата љубов, беа мамки да ме врати назад. А јас знаев дека веќе никогаш нема да се вратам, јас бев замината на некој друг камен, но сѐ уште нестигната. Тие мои патувања траеја со години, со векови. Шеташе моето тело од школка во школка. Моите меса изедени од првите школки се пренесуваа во нивните деца и така јас се местев на трпезите и меко се лизгав низ грлата измешана со вино. Тие слатки залаци и виното во моето срце ми го враќаа животот за извесно време, кусо. Тоа кусо престојување во средбите со луѓето беше најубавиот дел од моето постоење. Се сеќавав на грозјето, на полето, на шумите, на тревите, на средбите што тогаш ги имав додека стоев на иранскиот мермер да си ги ладам нозете. И како може Сион да знае за мене кога школката на моето месо Тој ја изеде, кога виното од моето грозје Тој го испи? Само Ти знаеш за мене и тука е твојата мака што никој не може да ти ги врати сеќавањата, само јас можам да го направам тоа ако се сетиш за моите слабости, му зборував од зад каменот, а тој занесен по линиите на стапалките ништо не разбираше.
Минуваа денови или години или векови, се менуваа лицата на луѓето над каменот, а Тој во мислата сѐ стои над мене и никако не можам да го заборавам, се кријам во најдлабоките води на морето, во најтешките песоци, за да не бидам најдена, сѐ до оној миг кога тој решава да ми ги открие слабостите. Никако не можам да го заборавам моето откритие на неговото лице низ густата магла на темнината, тој си ја пуши цигарата и пали нова, а јас го гледам пламенот како му го осветлува лицето, ги чувствувам неговите воздишки и му се местам да ме голтне. Тој станува по мене и ми ги држи рацете. На некој сосема друг јазик ме прашува дали имам име и како се викам и која сум. А јас му одговарам сѐ што ме прашува, а заборавам да го прашам за неговото име. Тој си заминува, а јас знам дека некаде веќе сум го видела. ова лице. Се будам од сред сон и во првото утро од мојот живот одам на местото каде што стои неговата фотографија. Му го читам името. Го барам и тропам на вратата од неговата куќа. Долго никој не се јавува и мислам дека сум згрешила и само што се спремам да заминам, Тој ми ја отвора вратата. Сонлив, изненаден и збунет го изговара моето име и јас му кажувам што тоа значи.
Всидрисе, всидри се, ми вели и ме повлекува во ладната мугра на куќата.
Каков под, каков камен, каква свежина, му велам.
Застани овде, така тука, на оваа плоча од мермер, ми вели и ме мести. Ова е ирански мермер, погледни ги неговите жили, овие топли бои на пустински песок, а тој самиот ладен се стопува со бојата на твоето месо, ми вели занесено. Каква проѕирност има во него, само ако го кренеш на светлина можеш да му ја откриеш географијата на неговото постоење. Дали оваа плоча може да се крене од подот и да се види таа светлина, го прашувам. Да, може, ми одговара. Сакаш ли да ја кренам, ми вели. Сакам, сакам, крени ја, му одговарам. Тој ја крева плочата на светлината. Зраците на денот продираат низ моите стапала, ми го стоплуваат телото и јас ги пуштам рацете кон него. Тој го чувствува моето тело, усни, раце и цврсто ме држи до себе. Мене стапалата ми стојат на плочата од иранскиот мермер.