Мравки

Расказ од Калина Малеска.

Собирам трошки до лавабото. Го погледнувам парчето сино небо врамено во прозорецот. Здогледувам колона ситни светли мравки, собрани околу парченце кашкавал. Земам влажна крпа, ги собирам, ги фрлам во лавабото и ги заборавам. Некоја минута подоцна се враќам во кујната, но на мојата претходно отворена ќесичка чоколадни топчиња си шетаат истите ситни светли мравки. Две заедно си носат едно чоколадно топче кон лајсната зад која исчезнуваат. Не сум знаела дека има дупка зад лајсната, си помислувам, и повторно ја земам влажната крпа за да ги соберам, но овој пат некако поенергично, па ја мијам и пуштам жешка вода.

Утредента, додека слушам вести, здогледувам едно купче мравки што си јадат мед капнат на кујнската маса. Штом се доближам, тие веднаш се раздвижуваат во колона во облик на оптегнат лак и брзаат кон просторот меѓу шпоретот и фиоките. Додека се прашувам како ниту една од нив не остана залепена за медот, речиси целта колона ја снемува во процепот. Од вестите дознавам што се случувало тој ден и молскавично посегнувам кон ножот, со кој правам пречка пред патеката на последната мравка во колоната. Успевам некако да ја фатам и да ја фрлам, овој пат во тоалет-шолјата.

Од тој ден ми стана јасно дека мравките не се предаваат лесно. Кога капна една капка сируп против температура, со неверување открив дека сирупот за нив не бил отровен. Напротив, неколку настинати мравки што искашлуваа трошки пченкарен леб, благодарение на сирупот станаа отпорни на сите мравкини болести и алергии, па оттогаш се гостат не само со парченца сирење и лебни трошки, туку и со остатоци од кечап, грашок, сок од портокал – сè што може да се најде во една кујна која никогаш не се чисти веднаш по оброкот, туку вечерта или, евентуално, следниот ден. Кога ќе им се прикрадам навечер и наеднаш ќе им запалам светло, ги вртат главите кон мене налутено, нервозно, се растрчуваат на сите страни и исчезнуваат за неколку секунди, па се прашувам колку скришни места има во мојата кујна.

Еден спреј против комарци, употребен по предлог на соседите, не ги уништува како што ми беше речено, туку им ја зголемува брзината, па сега, освен низ дупката кај лајсната, можат за миг да се искачат по ѕидот и да се протнат и низ процепот меѓу кафеавите висечки елементи и нивните врати, како и низ процепот меѓу штеќерот и плочките. Отровот, купен по совет на роднини, не ги уби туку ги посиве, па сега се кријат на отворено, уживјаќи на сивите плочки со својата мимикрија. Веќе го препознавам изразот на нивните лица и можам да ги разликувам – едната од нив толку многу сака мед што успева да се протне и низ најдобро затворениот капак на теглата, нешто што другите не се ни обидуваат да го направат. Друга знае да плива – додека нејзините придружнички од колоната се дават во водата со која ги прскам, оваа нурка и ги грицка парченцата лук што останале неизбришани од претходната вечер.

Некогаш сум толку уморна што само стојам и ги набљудувам како се искачуваат по линиите што ги спојуваат плочките. Еден ден, кога паднав во очај, повикав помош: дојде експерт со шише отров. Искоментира нешто за вестите што се слушаа од мојот вклучен телевизор додека го полеваше белиот отров во прав по рабовите од работната површина, и веднаш видов дека нема фајде од оваа работа – тој ги пропушти сите скришни дупчиња и процепи низ кои се движеа моите, сега посивени, мравки. Па, бидејќи беше јасно дека ниту оваа мерка нема да успее, решив да се спасам од мравките така што – ќе го продадам станот. Го дадов на оглас и веќе разговарав со неколку заинтересирани купувачи.

Неколку месеци подоцна, одеднаш, без употреба на (како што очекувано се покажа) неефикасниот отров и без моите влажни крпи, мравките ги снема. Радосно чекорев низ станот и се јавував за да им соопштам на своите познаници дека сум ги победила мравките. Неколку вечери станував навечер и со еден удар го палев светлото во кујната за да ги изненадам, но препознатливата колона ја немаше. Ѕирнав во теглата мед, но ни таму немаше никого. Пуштив вода во лавабото за да проверам дали ќе ја намамам мравката-пливачка; залудно. Си направив сендвич, но некако не бев гладна, па скршив делче и го оставив близу тостерот зашто и околу него некогаш знаеја да се соберат. Откако ги изгледав вестите, ѕирнав во кујната, а парченцето од сендвичот ставено за да ги намами ми изгледаше толку мало што веднаш искинав нови парченца и ги распоредив близу до шпоретот, кај фиоките, до лавабото, под тањирите, во чашите. Ноќта станав неколку пати за да ги проверам стапиците; никој не беше фатен во нив. Дури околу пет наутро ја здогледав мравката што имаше најнервозен темперамент – инаетливо се обидуваше да го протне големото парче сендвич низ премалиот процеп меѓу штеќерот и плочките. Ѝ помогнав, цепкајќи го на поситни парченца. Мравката-медољубителка ме тегнеше за показалецот за да ѝ го подотворам капакот од теглата што се заглавил зашто не бил отворен долго време. Ѝ излегов во пресрет.

Оттогаш, кога доаѓам да ги измијам садовите, неколку мравки се протнуваат под чашите, па ми ги доближуваат до лавабото – мислам дека оваа сила да креваат чаши е последица на мојот неуспешен обид да ги смачкам со прстите, што доведе до развој на нивните мускули. Навечер, ако сум заборавила да го вклучам алармот, се движат по екранот на мојот мобилен и го навиваат во шест часот; знаат дека тоа време станувам. Кога си правам пица, ми го рендаат кашкавалот, а кога ми се јаде марула, ги мијат листовите; знаат дека овие две активности ми се најомразени.

Едно утро, сè уште нерасонета, ги слушам вестите, изгледа дека сум заборавила да го исклучам телевизорот претходната ноќ. Ги отворам очите и пред себе гледам трошки леб големи речиси колку мене. Го погледнувам небото, но тоа веќе не е сино; кафеаво е и некако ниско поставено. Одеднаш пред мене паѓа снегулка голема колку мојата глава, а по неа и други. Снежи од кафеавото небо. Околу мене сите се растрчуваат. Нивната сива боја ме збунува, прво помислувам дека посивеле од страв од овој необјаснив природен феномен на џиновски снегулки што чудно и тешко мирисаат. Потоа гледам дека не паѓаат од небото, туку од нешто што се протега од големо црвено платно пред мене. На платното се испишани букви, а огромната рака што се протегнува истресува уште снегулки. Се вртам и лево и десно и се огледувам на цилиндрични стакла триесетина пати повисоки од мене. Аха, така значи, сега сфаќам! Вешто и брзо ги избегнувам смрдливите бели топки отров и, додека сенката од некој огромен прст се издолжува дури до лавабото, а јас сум во нејзината средина, се шмугнувам во процепот зад лајсната што сè уште им е непознат на новите станари. Овие месеци, тие се мачат да се справат со нас, но ние не се предаваме лесно. Новите станари не можат да нè победат – не ги знаат дупчињата во ѕидот, ниту просторот меѓу штеќерот и плочките, а кога го креваат тостерот за да стават отров на работната површина, јас се фаќам за неговите ногарки и се искачувам врз горниот капак од каде најчесто вешто скокнувам на вратата од шкафот за да исчезнам во просторот меѓу неа и шарките. Само понекогаш, одвреме-навреме, паѓам во белиот, мек отров – тогаш кога ќе го слушнам звукот на вестите од телевизорот што новите станари го пуштаат најгласно; зашто и тие со текот на времето добро ме запознаа.

Напишете коментар

Вашата адреса за е-пошта нема да биде објавена. Задолжителните полиња се означени со *