Од збирката раскази „Последните голтки“ на Елизабета Баковска.

Брзаме. Секогаш некаде брзаме. „Ајде, ајде, ќе задоцниме“, му велам. Тој послушно ме следи, одвреме-навреме поттрчнува. Студено е денеска, ја кревам јаката од палтото, си мислам дека можеби требаше да го облечам потопло. „Утре ќе земеме и капа и шал на школо“, му велам. „Утре ќе одам кај на школо?“ ме прашува. „На школо, утре ќе одам на школо“, го поправам. „На школо“, повторува тој послушно. „Ќе одам утре кај на школо?“ ме прашува повторно. „На школо“, го поправам пак. „Да, ќе одиш утре на школо“, му велам. „А кога нема да одам кај на школо?“ ме прашува. „Задутре?“ Покрај нас прошиштува кола, во спротивен правец. Опасни се нашите улички деновиве, му го стегнувам рачето посилно. „Ау, пази“, ми подвикнува, „ми боли“. „МЕ боли“, го поправам. „Пази!“ ми вели тој. „Извини“, му велам, „внимавај на колите!“

Влегуваме в кола, тргнуваме. „Како си помина денеска на училиште?“ го прашувам. „Убаво, супер, најубаво“, ми вели. Потоа замолчува. „Што имавте за ручек?“ му велам. Тој молчи. Гледа низ прозорецот, се кроти. Знам дека е уморен, цел ден беше на училиште, се видовме само половина час пред да тргнеме. Моравме да брзаме. Трипати неделно брзаме. Го оставам кај логопедот, трча кон вратата без да се сврти. „ЗдРаво!“ вика, тркалајќи го р-то малку поназад во устата. Одеднаш останувам сама, несмасна со овие четириесет и пет минути слободно време. Студено е денеска, не ми се оди никаде. Седам в кола и читам на батериската ламба од мобилниот телефон. Читам бргу, како да ми е обврска, иако книгата што ја читам ја читам само за себе. Јас сум овој јазик на кој сега читам, овој јазик на кој ми тече мислата за моето дете, сеприсутна, непотисната од зборовите што ги читам, овој јазик на кој вечерва нешто ќе запишам кога тој ќе заспие. Овој јазик е домот што го споделувам со него, топлото ќебе под кое сакам да го приберам од студенилото на темната ноќ. Јас сум овој јазик, сакам да му го оставам да го има како спомен на мене кога еднаш ќе ме нема. Јас сум овој јазик, ако го нема, ќе ме нема ни мене, ќе го нема ни него, си велам.

Излегува весел, како што и влезе. „Сум гладен“, ми вели додека седнува на задното седиште. „Гладен сум“, го поправам. „Гладен сум“, повторува тој. „Ќе јадеме дома за десет минути“, му велам. Ако сме упорни, ако вежбаме дома, ако помине малку време, кога ќе потпорасне, кога ќе созрее, ќе го поништиме овој негов аграматизам, ќе го столчиме овој негов посебен јазик, ќе го репрограмираме, ќе го научиме да зборува како што треба. Неговото раченце ми го гали лицето од задното седиште. „Ти сакам“, ми вели. Ја ставам раката над неговата и му ја бакнувам. „И јас тебе ти сакам“, му велам. Во колата веќе станало удобно топло.